Παραδόσεις και Θρύλοι

Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημ.Λουκάτο: "Παράδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι φανταστικές διηγήσεις που πλάθει ο λαός με βάση τις δοξασίες για ορισμένους τόπους και όντα, και που τις πιστεύει για αληθινές." Κατά τον καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Φάνη Κακριδή ο θρύλος αντιδιαστέλλεται από τον μύθο. Η λέξη «παράδοση» δεν έχει εδώ την έννοια του κληρονομημένου εθίμου, αλλά της κληρονομημένης ιστορίας ή ερμηνείας ενός φαινομένου.

Η παράδοση - θρύλος διαφέρει από το παραμύθι στο ότι είναι δεμένη με τον τόπο ή τα όντα που την θυμίζουν και αναπλάσσεται σαν αυτοτελές επεισόδιο. Ο αφηγητής είναι ελεύθερος στην διατύπωση, αλλά δεσμευμένος από την δοξασία και την κληρονομημένη αιτιότητα των γεγονότων.


Οι παραδόσεις - θρύλοι του κάθε τόπου πηγάζουν από την ιστορία, την γεωγραφία, το κλίμα και τις δεισιδαιμονίες του. Γι' αυτό και καθρεφτίζουν τις εθνικές ιδιοτυπίες του, την ψυχοσύνθεση, τα φυσικά αντικρίσματα και την πνευματικότητα του. Οι παραδόσεις μαρτυρούν για ένα λαό, αν είναι ποιητικός, αν είναι γενναίος, αν έζησε με περιπέτειες, αν είναι ευφάνταστος, αν η γη του είναι πλούσια σε αφορμές συγκινήσεων και συναισθημάτων οι βόρειοι λαοί έχουν θρύλους του δάσους, οι νότιοι της θάλασσας κ.ο.κ.


Η αρχαία ελληνική Μυθολογία είναι φιλολογία παραδόσεων και θρύλων, που ξεκίνησαν από την φυσική λατρεία κι ύστερα ενέπνευσαν την θρησκεία και την τέχνη της κλασικής εποχής. Η σημερινή «μυθολογία» των νεοελληνικών θρύλων (παραδοσιακή συνέχεια αλλά και νέα δημιουργία) μπορεί επίσης να εμπνέει την τέχνη μας, ιδιαίτερα την λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες και τον χορό.

Ελαιόλαδο - Υγρό Χρυσάφι

Ελαιόλαδο είναι το λάδι που προέρχεται από τους καρπούς της ελιάς.

Το ελαιόλαδο είναι βασικό στοιχείο της μεσογειακής διατροφής και θεωρείται προϊόν υγιεινής διατροφής λόγω της περιεκτικότητάς του σε μονοακόρεστα λιπαρά. Είναι το έλαιο των καρπών της ελιάς. Εξάγεται με έκθλιψη των ελιών, οι οποίες πρέπει να συλλέγονται πριν από την τελική τους ωρίμανση, όταν δηλαδή έχουν χρώμα πράσινο-μελιτζανί, καθώς η ποιότητα του λαδιού τους είναι πολύ καλύτερη από αυτήν του λαδιού που εξάγεται από τους τελείως ώριμους καρπούς. Οι ελιές συλλέγονται με τα χέρια ή, όταν είναι τελείως ώριμες, με τίναγμα του δέντρου. Αποθηκεύονται σε ξύλινα δοχεία ή σε σωρούς, σε καλά αεριζόμενους χώρους για να αποφευχθεί η ζύμωση.

Επαγγέλματα του χτες

ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ Ένας Πλανόδιος Πωλητής Πουλάει Σκούπες 
Φωτ.: ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50
Μια εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου (Λάρισα 1898 - Αθήνα 1990) που απεικονίζει έναν πλανόδιο πωλητή με σκούπες στα 1945-1955. Ο άνδρας της φωτογραφίας είναι φορτωμένος με ψάθινες σκούπες προς πώληση. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται ένα κτήριο της εποχής, πιθανότατα είναι ένας ναός. Ο πλανόδιος πωλητής, που περιφέρεται στους δρόμους χωρίς μόνιμη εγκατάσταση, ήταν μια συνηθισμένη εικόνα στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Ασχολείται με την πώληση προϊόντων μικρής αξίας σε ανοικτούς χώρους.

ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ Πλανόδιος Επισκευαστής Γυαλιών Δεκαετία του 50

Νεαρός πλανόδιος πωλητής γλυκών στο λιμάνι. Δεκαετία 1910

Ο νερουλάς ή νεροκόπος

Ήταν πλανόδιος πωλητής νερού και αναλάμβανε την τροφοδότηση των σπιτιών, σε πόλεις ή χωριά, που δεν είχαν δική τους προμήθεια.
Στην παλιά Αθήνα του 19ου αιώνα όπου δεν υπήρχε ακόμα ύδρευση στα σπίτια, αναλάμβανε την τροφοδότησή τους με νερό που προμηθευόταν από τον Υμηττό και κουβαλούσε με γαϊδούρι, μουλάρι ή κάρο. Έκανε πολλά κοπιαστικά δρομολόγια και αμειβόταν περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Ο Σπύρος Λούης, καθώς και ο πατέρας του, ασκούσαν αυτό το επάγγελμα στο Μαρούσι.

Το επάγγελμα αυτό εκτοπίστηκε ταχύτατα με την ίδρυση της ΟΥΛΕΝ-κατόπιν ΕΕΥ (1974-1980) & σήμερα ΕΥΔΑΠ- το 1930.

Νερουλάς, Μύκονος