ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ Ένας Πλανόδιος Πωλητής Πουλάει Σκούπες
Φωτ.: ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50
Μια εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου (Λάρισα 1898 - Αθήνα 1990) που απεικονίζει έναν πλανόδιο πωλητή με σκούπες στα 1945-1955. Ο άνδρας της φωτογραφίας είναι φορτωμένος με ψάθινες σκούπες προς πώληση. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται ένα κτήριο της εποχής, πιθανότατα είναι ένας ναός. Ο πλανόδιος πωλητής, που περιφέρεται στους δρόμους χωρίς μόνιμη εγκατάσταση, ήταν μια συνηθισμένη εικόνα στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Ασχολείται με την πώληση προϊόντων μικρής αξίας σε ανοικτούς χώρους.
Φωτ.: ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50
Μια εξαιρετική ασπρόμαυρη φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου (Λάρισα 1898 - Αθήνα 1990) που απεικονίζει έναν πλανόδιο πωλητή με σκούπες στα 1945-1955. Ο άνδρας της φωτογραφίας είναι φορτωμένος με ψάθινες σκούπες προς πώληση. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας διακρίνεται ένα κτήριο της εποχής, πιθανότατα είναι ένας ναός. Ο πλανόδιος πωλητής, που περιφέρεται στους δρόμους χωρίς μόνιμη εγκατάσταση, ήταν μια συνηθισμένη εικόνα στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων. Ασχολείται με την πώληση προϊόντων μικρής αξίας σε ανοικτούς χώρους.
ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ Πλανόδιος Επισκευαστής Γυαλιών Δεκαετία του 50
Νεαρός πλανόδιος πωλητής γλυκών στο λιμάνι. Δεκαετία 1910
Ο νερουλάς ή νεροκόπος
Ήταν πλανόδιος πωλητής νερού και αναλάμβανε την τροφοδότηση των σπιτιών, σε πόλεις ή χωριά, που δεν είχαν δική τους προμήθεια.
Στην παλιά Αθήνα του 19ου αιώνα όπου δεν υπήρχε ακόμα ύδρευση στα σπίτια, αναλάμβανε την τροφοδότησή τους με νερό που προμηθευόταν από τον Υμηττό και κουβαλούσε με γαϊδούρι, μουλάρι ή κάρο. Έκανε πολλά κοπιαστικά δρομολόγια και αμειβόταν περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Ο Σπύρος Λούης, καθώς και ο πατέρας του, ασκούσαν αυτό το επάγγελμα στο Μαρούσι.
Το επάγγελμα αυτό εκτοπίστηκε ταχύτατα με την ίδρυση της ΟΥΛΕΝ-κατόπιν ΕΕΥ (1974-1980) & σήμερα ΕΥΔΑΠ- το 1930.
Στην παλιά Αθήνα του 19ου αιώνα όπου δεν υπήρχε ακόμα ύδρευση στα σπίτια, αναλάμβανε την τροφοδότησή τους με νερό που προμηθευόταν από τον Υμηττό και κουβαλούσε με γαϊδούρι, μουλάρι ή κάρο. Έκανε πολλά κοπιαστικά δρομολόγια και αμειβόταν περίπου 1 δεκάρα τον τενεκέ. Υπήρχε συνήθως ένας νερουλάς σε κάθε γειτονιά και είχε σταθερή πελατεία. Ο Σπύρος Λούης, καθώς και ο πατέρας του, ασκούσαν αυτό το επάγγελμα στο Μαρούσι.
Το επάγγελμα αυτό εκτοπίστηκε ταχύτατα με την ίδρυση της ΟΥΛΕΝ-κατόπιν ΕΕΥ (1974-1980) & σήμερα ΕΥΔΑΠ- το 1930.
Νερουλάς, Μύκονος
Παγοπώλης
Ο παγοπώλης πουλούσε τον πάγο περιφερόμενος στις γειτονιές, γιατί εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηλεκτρικά ψυγεία για τη συντήρηση των τροφίμων. Περιδιαβαίνοντας με το ειδικά διαμορφωμένο κάρο, την καρότσα ή το τρίκυκλό του γεμάτο παγοκολώνες που κατασκευάζονταν με ειδική διαδικασία σε ανάλογα εργαστήρια, τα παγοποιεία, τροφοδοτούσε όχι μόνο τα σπίτια αλλά και τα διάφορα μικρά μαγαζιά. Ο παγοπώλης φορούσε γάντια, για να μην παγώνουν τα χέρια του και χειριζόταν ειδικό γάντζο-κοπίδι με τον οποίο έπιανε τον πάγο, τον έκοβε και τον μετέφερε. Οι πάγοι τοποθετούνταν σε χτιστά ή ξύλινα ψυγεία εκείνης της εποχής (παγονιέρες). Εκεί διατηρούσαν τα τρόφιμά τους οι οικογένειες και είχαν και δροσερό νερό το καλοκαίρι.
Για σύνεργα είχε το καρότσι, τα ζώα ή καλύτερα τρίκυκλη μοτοσυκλέτα...
Οι παγοπώλες είχαν ένα καρότσι και πάνω σε αυτά μετέφεραν τον πάγο (που κατασκευαζόταν σε ειδικά εργοστάσια) και περνούσαν από γειτονιά σε γειτονιά. Για να προστατέψουν τα χέρια τους από την ψύξη, φορούσαν χοντρά γάντια. Χρησιμοποιούσαν ένα εργαλείο όπου τους βοηθούσε να σπάνε τον πάγο. Από τη μία μεριά ήταν κοπίδι και από την άλλη γάντζος. Χάραζε με το κοπίδι την παγοκολόνα και ύστερα με το γάντζο χτυπούσε στο άνοιγμα και ο πάγος σχιζόταν αμέσως.
ΕΛΛΑΔΑ/ ΠΕΙΡΑΙΑΣ/ ΠΛΑΝΟΔΙΟΣ ΨΙΛΙΚΑΤΖΗΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 40
Ο Κουλουρτζής ή κουλουράς ή σιμιτζής
ΕΛΛΑΔΑ/ ΒΟΡΕΙΑ ΕΛ./ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ Ένα παιδί πουλάει κουλούρια στους δρόμους Φωτ. : Δεκαετία του 50
Ο Κουλουρτζής ή κουλουράς ή σιμιτζής είναι ένας υπαίθριος μικροπωλητής ο οποίος πουλάει κουλούρια (στα Τούρκικα «σιμίτ»)
Το κύριο εμπόρευμά τους είναι το κουλούρι Θεσσαλονίκης, με δακτυλιοειδές σχήμα και πολύ σουσάμι. Χαρακτηριστική είναι η προτροπή των κουλουρτζήδων («Φρέσκα ξεροψημένα κουλούρια») για να αγοράσει κανείς το προϊόν τους, καθώς και η μεταφορά με το κεφάλι, όταν έχουν τα κουλούρια σε τάβλα.
Ο στραγαλατζής ή στραγαλάς
Ο στραγαλατζής ήταν παραδοσιακό επάγγελμα που άκμασε τον 18ο αιώνα. Ο στραγαλατζής ήταν πλανόδιος πωλητής και πουλούσε στραγάλια. Οι πελάτες του ήταν κυρίως νεανικό κοινό. Όπως όλοι οι πωλητές της εποχής εκείνης κρατούσε τεφτέρι, όπου έγραφε τα χρωστούμενα πουλώντας με πίστωση.
ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ ΓΑΖΩΤΡΙΕΣ ΕΝ ΩΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50
12 Αυγούστου 1963. Πλανόδιος πωλητής σφουγγαριών στην οδό Όθωνος, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος. Πηγή: www.lifo.gr
Σφουγγαράς τη δεκαετία του 1970. Πηγή: www.lifo.gr
Το επάγγελμα του σφουγγαρά έχει ως αντικείμενο την αλιεία και την επεξεργασία σφουγγαριών, καθώς και την πώληση τους στην αγορά. Ο σφουγγαράς ασχολείται είτε με τον εντοπισμό και τη συλλογή σφουγγαριών στο βυθό της θάλασσας, είτε με το χειρισμό των βοηθητικών μηχανημάτων από την επιφάνεια του σκάφους για παροχή βοήθειας στους σφουγγαράδες-δύτες.
Ο Λεμοναδοπώλης
Ο Λεμοναδοπώλης
Ο Λεμοναδοπώλης ήταν πλανόδιο επάγγελμα που υφίστατο από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου, ενώ σήμερα -τουλάχιστον στη Δύση- έχει εκλείψει. Ο Λεμοναδοπώλης ήταν πλανόδιος πωλητής και πουλούσε λεμονάδες δικής του κατασκευής, γνώριμη η φωνή που φώναζε: Λεμονάδες! μια πεντάρα η μια γκαζόζ , μια πεντάρα η μία! . Το επάγγελμα του Λεμοναδοπώλη κι όχι μόνο θεωρούνταν αίτιο πολλών επιδημιών κι νόσων επειδή δεν τηρούνταν κανόνες υγιεινής.
Η λεμονάδα ή και Γκαζόζ όπως την έλεγαν , κατασκευαζόταν από τους ίδιους τους πωλητές , πρώτη ύλη για την κατασκευής της ήταν το νερό , η ζάχαρη και το "ξυνό" δηλ. το στημένο λεμόνι. Για να πουλήσουν πολλές λεμονάδες έκαναν διάφορα τεχνάσματα, συνεργάζονταν με ζαχαροπλάστες κι έβαζαν δίπλα τους τον πάγκο-τάβλα, έτσι ο πελάτης τρώγοντας γλυκά έβλεπε δίπλα την λεμονάδα κι έπινε να ξεδιψάσει, ή ρίχνοντας λίγο αλάτι στα γλυκά διψούσε περισσότερο.
Οι λεμοναδοπωλητές γύρναγαν τους δρόμους ή τις παραλίες ή κάθονταν σε κάποιο σταθερό σημείο - πόστο. Είχε μια πετσέτα στον ώμο , άσπρη ποδιά στην μέση, μια κανάτα ή ένα δοχείο για την λεμονάδα κι ένα ποτήρι.
Πλανόδιος Γαλατάς
Ο γαλατάς ήταν ο πρώτος πλανόδιος μικροπωλητής της ημέρας. Φόρτωνε τα γκιούμια με το φρέσκο γάλα στο γαϊδουράκι του και ξεκινούσε πρωί-πρωί απ' το χωριό του για την πόλη. Έπρεπε να προφτάσει να εξυπηρετήσει όλους τους πελάτες. Την ίδια πάντα ώρα, πιστός στο ραντεβού, έδενε σε κάποιο δέντρο το ζώο του και ξεκινούσε το μοίρασμα.
Ο γαλατάς ήταν επάγγελμα πλανόδιου μικροπωλητή παλαιότερων εποχών, που διατηρήθηκε μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, που σήμερα έχει εκλείψει σχεδόν τελείως από αρκετές χώρες της Ευρώπης. Ο γαλατάς εργαζόταν στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι στα χωριά, καθώς εκεί υπήρχε η δυνατότητα, εξ ανάγκης, για άμεση πώληση φρέσκου γάλακτος. Ο γαλατάς αναλάμβανε τη διάθεση του γάλακτος και άλλων γαλακτοκομικών προϊόντων (συνηθέστερα γιαουρτιού η βουτυρου) στα σπίτια. Το μεταφορικό του μέσο ήταν ένα υποζύγιο (γάιδαρος ή μουλάρι, μερικές φορές ρυμουλκούσαν και ανοικτή ή κλειστή ελαφριά άμαξα) και αργότερα το ποδήλατο ή μηχανοκίνητο δίτροχο.
Είχε συνήθως μόνιμους πελάτες, αν όμως τύχαινε και του περίσσευε γάλα, τότε έπαιρνε τους δρόμους φωνάζοντας μέχρι να το πουλήσει όλο και να γυρίσει στο χωριό του. Μέχρι τη δεκαετία του '70 περνούσαν ακόμη γαλατάδες απ' τις γειτονιές. Με τη λειτουργία όμως των εργοστασίων γάλακτος, χάθηκαν.
ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ./ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥΛΑΕΙ ΡΟΔΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ./ ΦΩΤ. ΤΟΥ 1941
Λούστρος ή λουστραδόρος
Ονομάζεται ο πλανόδιος που το επάγγελμα του είναι να βερνικώνει και να γυαλίζει παπούτσια περαστικών. Στη δουλειά του λούστρου χρησιμοποιείται κασελάκι που μέσα έχει τα βερνίκια και βούρτσες για το γυάλισμα των παπουτσιών. Σε αρκετές περιπτώσεις, ιδιαίτερα παλαιότερα, οι λούστροι ήταν επί το πλείστον παιδιά ή έφηβοι, όπως και οι εφημεριδοπώλες.
Ο λούστρος έβαφε τα παπούτσια στο δρόμο των περαστικών, συνήθως τριγύριζε στα διάφορα καφενεία και σε καταστήματα αλλά και σε διάφορα σημεία των δρόμων για να βρει πελάτες. Ο εξοπλισμός του ήταν ένα ξύλινο κασελάκι με πλαϊνές θήκες που είχε τις μπογιές και τις βούρτσες του και ότι άλλο χρειαζόταν για το γυάλισμα των παπουτσιών.
EΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ / Λούστροι στην Δεκαετία του 50
Ο εφημεριδοπώλης
Ο πλανόδιος πωλητής που το επάγγελμα του ήταν να πουλάει έντυπα, κυρίως εφημερίδες, εξ ου και η ονομασία του επαγγέλματος. Οι εφημεριδοπώλες, όπως & οι λούστροι, παλαιότερα τουλάχιστον, ήταν ως επί το πλείστον παιδιά ή έφηβοι.
Πλανόδιος Γιατρός
Ο γανωτής ή γανωτζής ή γανωματής
.jpg)
Γανωτής ή γανωτζής ή γανωματής, ονομάζεται ο τεχνίτης που επικαλύπτει χάλκινα σκεύη με κασσίτερο. Οι γανωτζήδες ήταν συνήθως πλανόδιοι τεχνίτες που αναλάμβαναν το γαλβανισμό και το στίλβωμα των χάλκινων οικιακών σκευών, όπως τα ταχριά, τα καζάνια, τα κουτάλια, τα πιρούνια κλπ.Το επάγγελμα αυτό συνδέεται κυρίως με τους Τσιγγάνους και αποτελεί ένα από τα παραδοσιακά τους επαγγέλματα. Οι γανωτές αναζητούσαν πελάτες στις γειτονιές της πόλης ή του χωριού. Το «γάνωμα» έπρεπε να γίνεται συχνά για λόγους υγείας, κυρίως στα σκεύη που χρησιμοποιούσαν στο μαγείρεμα, οπότε οι γανωτζήδες είχαν δουλειά όλο το χρόνο.
.jpg)
O πλανόδιος μανάβης
ΕΛΛΑΔΑ/ ΑΘΗΝΑ/ Πλανόδιος Μανάβης Δεκαετία του 50
Το επάγγελμα του μανάβη πέρασε κι αυτό διάφορα στάδια εξέλιξης. Κάθε περιβολάρης μάζευε τα προϊόντα και τα τοποθετούσε σε διάφορα κοφίνια. Τα μεγάλα κοφίνια τα έλεγαν "ανδρικά" και τα πιο μικρά "καφάσια". Τα κηπευτικά αυτά, κάθε πρωί τα φόρτωναν στα γαϊδούρια και πήγαιναν και τα πουλούσαν στις πόλεις και στα περίχωρα.Είχαν μαζί τους και την "πελάντζα" δηλαδή τη ζυγαριά για τις μικρές ποσότητες. Για τις μεγάλες ποσότητες π.χ ένα τσουβάλι πατάτες, είχαν τα "καντάρια". Μετά από λίγα χρόνια και σε συνδυασμό με την οικονομική επιφάνεια του πλανόδιου μανάβη το γαϊδουράκι αντικαταστάθηκε από το άλογο και το δίτροχο κάρο από το τετράτροχο. Την εποχή εκείνη η αξία ενός αλόγου και ενός τετράτροχου κάρου ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Όσο αξίζει σήμερα ένα αυτοκίνητο.
Τσαγκάρης ή παπουτσής ή υποδηματοποιός ή μπαλωματής
Σήμερα όταν λέμε τσαγκάρης εννοούμε τον τεχνίτη που επιδιορθώνει τα χαλασμένα μας παπούτσια. Πολλοί τσαγκάρηδες γύριζαν τις γειτονιές και μάζευαν παπούτσια για επιδιόρθωση δηλαδή ήταν μπαλωματήδες. Το τσαγκαράδικο, ο χώρος όπου ήταν στημένος ο πάγκος του με όλα τα σύνεργα, ήταν ανοιχτό απ' το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Στον πάγκο βρίσκονταν, βελόνες, σακοράφες, σουβλιά, σφυράκια, λίμες, τανάλιες καλαπόδια, που έβαζε μέσα στο παπούτσι. Δεν υπήρχαν τότε κόλες και μηχανές.Η κατασκευή των παπουτσιών ήταν εξ ολοκλήρου χειροποίητη. Ήταν ραφτά και καρφωτά. Για να κατασκευάσει ο τσαγκάρης αγόραζε το δέρμα. Τα δέρματα ήταν δύο ειδών, τα ψιλά που τα χρησιμοποιούσε για το πάνω μέρος του παπουτσιού και τα χοντρά, με τα οποία έφτιαχνε το κάτω μέρος, τις σόλες δηλαδή. Όταν ερχόταν ο πελάτης για να παραγγείλει ένα ζευγάρι παπούτσια, τον έβαζε ο τσαγκάρης να πατήσει πάνω σ' ένα χοντρό πετσί κι μ' ένα μολύβι, που το σάλιωνε προηγουμένως ζωγράφιζε το πέλμα του.
Υπαίθριος μπαλωματής. Αθήνα, 1940-1941
Ο καλαθάς
Σε περιοχές που αφθονούσαν οι λυγαριές, οι μυρτιές, οι σφάκες (πικροδάφνες) και τα καλάμια, ευδοκίμησε και το επάγγελμα του καλαθοποιού. Από τις μυρτιές και κυρίως από τις λυγαριές οι καλαθοποιοί αποσπούσαν μακριές βίτσες με το τσερτσέτο (ειδικό μαχαίρι) και έκαναν τους σκελετούς για να πλέξουν με τα σχισμένα καλάμια καλάθια, κοφίνιa, ψαροκόφινα και άλλα ενώ μόνο με τις βίτσες έπλεκαν στουπιά για τυρί, κόφτες για τη μεταφορά των σταφυλιών κ.ά.
Ο καρεκλάς
Ο παγωτατζής ή παγωτάς
ΕΛΛΑΔΑ/ ΠΛΑΝΩΔΙΟΣ ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 50
Σήμερα, που όλοι μπορούμε να εξασφαλίζουμε ένα παγωτό από το διπλανό περίπτερο, το επάγγελμα του παγωτατζή έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τα παλιά χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν αρκετά χρήματα για να έχουν ψυγείο στο σπίτι τους. Ούτε και οι μαγαζάτορες μπορούσαν εύκολα να αγοράσουν ένα” ψυγείο για το μαγαζί τους. Έτσι τα παιδιά μπορούσαν να πάρουν παγωτό μόνο από τον παγωτατζή. Ο παγωτατζής (παγωτάς) πουλούσε παγωτό στεκόμενος σε πολυσύχναστα σημεία ή περιφερόμενος στις γειτονιές, καθώς εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν καταψύκτες στα περίπτερα, όπως σήμερα. Ήταν από τους «γραφικούς» πλανόδιους πωλητές. Για να ξεχωρίζει και να διακρίνεται στο πλήθος προκειμένου να έλκει πελατεία, φορούσε χαρακτηριστική άσπρη μπλούζα και καπέλο πολλές φορές παρόμοιο με του μάγειρα, για τον ίδιο λόγο (να μην πέφτουν τρίχες απ΄ το μαλλί του στο παγωτό). Το παγωτό που πουλούσε ήταν το πλέον γνωστό παγωτό-χωνί, ή αλλιώς χωνάκι. Σαν γεύση, επικρατούσε αρχικά το καϊμάκι.
ΕΛΛΑΔΑ/ ΠΛΑΝΩΔΙΟΣ ΠΑΓΩΤΑΤΖΗΣ ΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΠΑΓΩΤΑ " ΕΒΓΑ "
ΤΗΝ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 50
Ο παγωτατζής κατασκευάζει παγωτά από γάλα, ζάχαρη, φρούτα και άλλα συστατικά, τα αναμειγνύει σωστά και παστεριώνει το μείγμα. Για να μοιράσει τα σταγονίδια λίπους κατασκευάζει τα συστατικά μέσω της ομογενοποιητικής μηχανής χύνει το μείγμα σε ένα μηχάνημα ψύξης και το ξεκινάει για να το χτυπήσει και να δροσίζει το μείγμα μέχρι το προϊόν να αποκτήσει την κατάλληλη σύσταση.
Ο ακονιστής
Ο βαρελοποιός ή βαρελάς
Ο βαρελάς ήταν ο τεχνίτης ειδικός στην κατασκευή βαρελόσχημων και σκαφοειδών σκευών μικρού ή μεγάλου μεγέθους που απαιτούσαν ιδιαίτερη τεχνική και ειδικά εργαλεία.Στην περισσότερα μέρη οι αποθήκες των σπιτιών ήταν γεμάτες βαρέλια διαφόρων μεγεθών που λειτουργούσαν ως αποθηκευτικοί χώροι κυρίως για κρασί και λάδι που παράγονταν σε μεγάλες ποσότητες και έπρεπε να διατηρηθούν σε καλή κατάσταση μέχρι την κατανάλωσή τους. Επίσης σε μικρότερα βαρέλια φυλάσσονταν τυριά ή όσπρια.Η δουλεία του βαρελά ήταν όχι μόνο να κατασκευάσει το βαρέλι αλλά και να το συντηρήσει. Το βαρέλι κατασκευαζόταν από ξύλο καστανιάς και δρυός. Το ξύλο περνούσε από ειδική επεξεργασία και στη συνέχεια κοβόταν σε λεπτές σανίδες, τις οποίες βρέχανε για να μπορούν να πάρουν εύκολα την κατάλληλη κλίση. Στη συνέχεια τις ενώνανε και τις δένανε πρόχειρα με σύρμα. Κατόπιν περνούσαν τα σιδερένια στεφάνια και χτυπούσαν για να σφίξουν καλά μ’ ένα ειδικό εργαλείο το ματσακόνι. Μετά τοποθετούσαν τους δύο επίπεδους πυθμένες από λεπτά φύλλα ξύλου. Στο πάνω μέρος του βαρελιού υπήρχε ένα άνοιγμα με καπάκι απ’ όπου έριχναν μέσα το περιεχόμενό τους. Στο κάτω μέρος λίγο πάνω από τη βάση του ή στο καπάκι υπήρχε μια ξύλινη κάνουλα απ’ όπου άδειαζαν το λάδι ή το κρασί.
Σαμαράς ή Σαγματοποιός
Παλιότερα η μεταφορά ανθρώπων και προϊόντων γίνονταν σχεδόν αποκλειστικά με τα ζώα, εφόσον το οδικό δίκτυο ήταν υποτυπώδες και η ορεινή μορφολογία του εδάφους δυσχέραινε τις μετακινήσεις. Το γαϊδούρι και το μουλάρι ήταν τα πιο διαδεδομένα μέσα μεταφοράς. Ο σαμαράς κατασκεύαζε τον απαραίτητο εξοπλισμό που απαιτούνταν για να προσφέρει το ζώο τις υπηρεσίες του στο αφεντικό του.Αυτό ήταν το σαμάρι, που κατασκεύαζε με επεξεργασμένα σανίδια πλάτανου, που σκάλιζε και έδινε σχήμα ανάλογο με το σώμα του ζώου. Χρειαζόταν μεγάλη προετοιμασία για την κατασκευή ενός σαμαριού. Το σαμάρι στερεώνονταν στην πλάτη του ζώου με λουρίδες από χοντρό και σκληρό δέρμα που έραβε με τη σαμαροβελόνα σ’ αυτό.
Πλανόδιος φωτογράφος
ΕΛΛΑΔΑ/ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 60
Αθήνα-Ακρόπολη 1954-φωτογραφία Leonard-Gianadda
Άλλα παλιά επαγγέλματα
- Ασβεστοποιός
- Κασερομάστορας
- Μπαρμπέρης
- Ψαράς των λιμνών
- Στραγαλοποιοί
- Σκουπάς
- Ψαράς
- Χαλβατζής
- Υλοτόμος
- Ακονιστής
- Ξυλοκόπος
- Αμαξάς
- Καστανάς
- Υφάντρα
- Ξυλογλύπτης
- Καρεκλοποιός
- Κερατζής (Αγωγιάτης)
- Κρεοπώλης
- Κατασκευαστής γουρνοτσάρουχων
- Χαλκωματάς
- Οργανοπαίχτες
- Βυρσοδέψης-Ταμπάκηδες
- Καρβουνιάρης
- Πασουμτζής
- Κεραμοποιός
- Σιδεράς
- Ρακιτζής Τενεκετζής
- Χανιτζής
- Πεταλωτής
- Τυπογράφος
περισσότερα εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου